زمزمه تحول (ویژه نامه نوروز) صفحه 120

تکلم بهار آسان است و تجسمش نیز کار دشواری نیست، بلکه پاس داشتن قداست و حرمتش، طاقت فرساست و هر دلی نمی تواند این جاری سبز سرشار را به مسیری حساب شده و معین هدایت کند.

آی منتظری که دلواپس قدم های سبزترین مسافری...!

آن گونه که در دیده، انتظار یک قطره از زیارت سبزش را می کشی، در دل نیز، خانه ای بساز تا بهار در آن چند وقتی سکنا گزیند و دلخوش باشد که میزبان صمیمی و قدرشناسی چون تو دارد.

آی... همسایه محبوب که خانه ات را به خاطر استقبال از بهار غبارروبی کرده ای و کوچه را به پاس آمدنش با شاخه های «گلایل» زینت بخشیده ای! آیا خانه دلت را از غبار کینه و نیرنگ دور ساخته ای و شانه های فطرتت را از گرد تألم و تزویر تهی کرده ای؟

به راستی، بهار چه مفهومی دارد؟ آیا با شنیدن این واژه حیات بخش تنها به یاد شکفتن می افتیم و خندیدن غنچه ها را در چشم باغ استنباط می کنیم؟

بهار، استنباط سبزی برای ساده زیستن است؛ پس بدا به حال ما اگر بهار را فقط در آواز پرندگان و سرود جویبار و شکفتن غنچه ها نظاره گر باشیم.

چرا تو نو نشوی؟

چرا تو نو نشوی؟

نوروز و بهار در پیش است، مگر تو کمتر از سبزه و گیاهی؟! چرا تو «نو» نشوی؟

رویش تو، چهره انسانیت را شاداب تر می سازد. اگر این چهره خرم شود، طبیعت هم زیباست، وگرنه، با تیرگی و افسردگی سیمای اخلاق و معنویت، همان طبیعت زیبا هم به کابوسی وحشتناک و یأس آفرین تبدیل می شود. اگر باور ندارید، سری به زندگی مرفه مادیات پرستان بی معنویت بزنید.