زمزمه تحول (ویژه نامه نوروز) صفحه 204

خداوند به عدد هر تار مویی که بر آن دست می کشد، پاداشی نیکو مقرر می دارد. شادی بخشیدن به محفل یتیمان، خانه شادی را در بهشت نصیبمان می کند(1) و قلب زنگار گرفته ما را از قساوت نجات می بخشد.

روایت است مردی از قساوت و تیرگی قلب به محضر رسول خدا صلی الله علیه و آله شکایت برد. حضرت فرمود: اگر دوست داری قلبت رقیق و حاجتت روا شود، بر یتیمان رحم آور، آنها را نوازش کن و سیرشان گردان.(2)

به راستی که بیش از یتیمان، ما خود نیازمند دیدارشان هستیم و محتاج چشمان اشکبار و نگاه معصومشان!

2. با محروم ترین یتیمان

2. با محروم ترین یتیمان

ای کودکان ماتم نشسته! قناری های محبوس در قفس های بی کسی! دل خویش را مرهم نهید که ما غریب تر و یتیم تر از شما را نشان داریم. غربتی سنگین تر از غربت شما و محرومیتی سنگین تر از یتیمی.

آن گاه که انسان از دریای بی کران معارف الهی دور ماند و جرعه آبی ننوشد و آن گاه که ژرفای جانش را به مضامین حیات بخش روایات معصومان علیهم السلام روشنی نبخشد، در دنیای جهل و تاریکی خویش، حیران و سرگردان به بیراهه می رود و بسان کودکی که از نعمت پدری دل سوز و رهنما محروم است، در تشخیص راه دچار مشکل می شود.