زمزمه تحول (ویژه نامه نوروز) صفحه 249

بیایید و برگردیم و به خویشتن نگاهی افکنیم؛ به کارها و رفتارمان، به اخلاق و عملکردمان، به آموخته ها و اندوخته هایمان، به حرف ها و نیت هایمان، به هدف ها و آرزوهایمان، به دوستی ها و دشمنی هایمان، به دیده ها و گفته ها و شنیده هایمان. بیاییم در آغاز سال نو، کارنامه مان را باری دیگر مرور کنیم.(1)

هنگام محاسبه

هنگام محاسبه

گذر عمر، بر سن و سال ما نمی افزاید، بلکه عمر ما کاهش می یابد و هر روز، قدمی به «خط پایان» نزدیک می شویم؛ یعنی هر لحظه یک گام به انتهای فرصت دنیایی پیش می گذاریم. وقتی یک کشاورز، در فصل برداشت، محصول خود را حساب می کند، من چرا برداشت خود را در مزرعه زندگی حساب نکنم؟ مگر نه اینکه دنیا مزرعه است و من، دهقان بذر وجودی خویشم؟ پس باید ببینم چه کاشته ام و چه درو می کنم؟ وقتی یک تاجر و کاسب و حتی دست فروش ساده، برای خود حساب سال و دفتر کل و جزء دارد و سود و زیان و دخل و خرج خویش را می سنجد، چرا من در بازار دنیا که کالای عمر و متاع فرصت را می دهم، به دستاورد خود نیندیشم و سود و زیان خود را محاسبه نکنم؟(2)

ه ) شعر

اشاره

ه ) شعر

زیر فصل ها

رفوی عمر با کار

پشیمانی از بهره برداری نادرست از عمر

متاع عمر

تأسف بر تلف کردن عمر

غنیمت شمردن فرصت

رفوی عمر با کار

رفوی عمر با کار

از چه وامانم؛ چو فرصت رفتنی است