زمزمه تحول (ویژه نامه نوروز) صفحه 289

توبه نایل آمده بود، کفش به پا نکرد و در شمار مردان پرهیزکار و خداپرست درآمد. از آن پس او را «بشر حافی» (پا برهنه) نامیدند.(1)

2. زیاده روی در شوخی و خنده

2. زیاده روی در شوخی و خنده

نوروز، اوج شادی و لبخند طبیعت است. طراوت و سبزی آفرینش، هر دیده ای را به شوق می آورد و هر دلی را شادی می بخشد. عطر شکوفه ها، شکفتن شکوفه ها، رویش جوانه ها و رقص لاله ها همگی لبخند دوباره طبیعت به حیاتی دیگر است. آدمی نیز به شکوه این تحول و طراوت، خندان و خشنود است. در درونش احساس وجد موج می زند و احساس می کند با گشودن دوباره قلبش به سوی پاکی ها و خوبی ها، می تواند خندان شود و دل های پژمرده را هم خندان کند.

واژه های شادمانی و سرور، لبخند و تبسم، خوش خویی و خوش رویی ستودنی است و نوروز تجلی گاه زیبای این واژه هاست. شوخی و شادی از ویژگی های اخلاقی پسندیده ای است که بذر شادی را در قلب ها می فشاند، خستگی را از تن می زداید، قلب ها را الفت می بخشد و غم ها را زایل می سازد. چه بسیار کدورت هایی که با یک لبخند می توانند پایان یابند و به مهر و محبتی ارزشمند تبدیل شوند.

تاریخ زندگانی پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم و امامان علیهم السلام گویای آن است که آنها در مواردی با شوخی و مزاح، مؤمنان را شادمان می کردند؛ چرا که شاد