زمزمه تحول (ویژه نامه نوروز) صفحه 309

بلبل و گل، عشق و دل دادگی آموخت. با شبنم سحرگاهان، اشک ناامیدی را فراموش کرد؛ از شکوفه هایش لبخند آموخت؛ با امواج دریا، راز دل گفت و زیبایی واقعی را با عکس مهتاب، در آب دید. ما همه به طبیعت زیبا، دست نخورده، شگفت و بی پایان ایران عزیزمان بدهکاریم.(1)

طبیعت

طبیعت

طبیعت، سایه مهر و نوازش خود را بر سرمان گسترده و زیر پایمان، چونان مَهدِ آرامش و آسایش نشسته و گویا عهدی ناگسستنی با ما بسته است. دریاهای گاه آرام و گاه ناآرام، کوه های سر به فلک کشیده، آفتاب عالم آرا، ماه و ستارگان شورانگیز و آسمان، این آبی آرام بلند که چون پرنیان، افق تا افق گشوده و در هر چین دامانش، هزاران پولک نقره ای جلوه گری می کند. ما را به مهر می پذیرند، ولی همواره از ما قهر و نامهربانی می بینند.(2)

انسان امروزی و طبیعت

انسان امروزی و طبیعت

در جهان پرآشوب امروز، انسان دردمند، گرفتار مصیبت های بی شماری است که فقط اندکی از آنها از دامن طبیعت سرچشمه می گیرد، ولی بیشتر آنها، زاییده حضور نامتعادل انسان در طبیعت است که روز به روز از برابری قطری آن می زداید و در آتشی که خود برافروخته است، می سوزد و خاکستر می شود.

به راستی، امروز ما با طبیعت و دنیای پیرامون خود، چه رفتاری داریم؟