زمزمه تحول (ویژه نامه نوروز) صفحه 60

یعنی معاد کن؛ خودت عود کن؛ خودت بازگرد؛

یعنی همیشه اگر به ظاهر می دیدی، این بار به چشم جان ببین؛

یعنی بگو: «حول حالنا» و به حال دیگر بیندیش؛

یعنی سبزه، سبزی جان را به یادت آورد و هوای تازه، روحانیت گم شده در حصار زمان را؛

یعنی نه فقط به گل و برگ، که به ساقه و ریشه نیز بیندیش؛

یعنی به آستان لطف خداوندی پناه ببر و بخوان: «یا مقلب القلوب...».(1)

بر بال های بهار

بر بال های بهار

بهار، حکومت خداست؛ این بهار که می گویند، شمایید! حکایت بهار، حکایت شماست و بود و نبودش، بود و نبودتان.

نماز برای آن نیست که تمام روز در قیام و رکوع و سجود باشی، بلکه باید آن حالتی که در نماز ظاهر می شود، پیوسته با تو باشد.

حکایت بهار هم، همین است. بهار نیامده است که تمام شود. آن بهار که دوام نگیرد، بهار نیست؛ ادامه بهار، شور و شهود و شکوفایی زندگی است.

فتوای بهار، بیداری است. سرنوشت چشم های خاک، از بیداری بهار موج می زند. بهار آن است که خود ببوید؛ نه آنکه تقویم بگوید!

صدای پای بهار، خواب و خیال خزان را برمی آشوبد و بوی بیداری و برکت بهار عالم را به خود می گیرد. باد، بیدار می شود؛ خاک، تکان می خورد؛ فرشته برمی خیزد و آزادی جان تازه ای می گیرد و هیچ اندیشه سبزی، در تاریخ نیست که رد پایی از بهار آزادی برآن نبوده باشد و سرخ تر