زمزمه تحول (ویژه نامه نوروز) صفحه 67

بهار می آید، مبادا در بکوبد و در را به رویش باز نکنیم. مبادا گلوبند غنچه اش را به گردنمان نیاویزیم.

معنای بهار

معنای بهار

بهار می آید و تمام درختان سرزمین من، تمام غنچه های باور من، تمام پرندگان آسمان آبی مرز و بوم آفتابی من، با هم می خوانند:(1) «یا مقلب القلوب و الابصار، یا مدبّر اللیل و النهار...».

بهار در شکاف دیواره های فرتوت و شکسته خانه های جنوب شهر است. سبزینه فقط در گلدان های خالی و پیاده روهای ساده می روید. شکوفه در بهشت سبز شهیدان شکوفا می شود و طنین صدای آن بزرگ مردان است که در گوش زمین و زمان می پیچد که شیواتر از سرود آبشار و دل نشین تر از طنین جویبار است. بهار یعنی آنکه زندگی را از شقایق های آشتی آکنده سازیم و به سرزمین درون سفر کنیم. بهار آن است که در «رنج ها» تأمل بیشتری کنیم و «رنگ ها» را دور بریزیم.

بهار؛ یعنی آنکه با عینک شفاف عشق، همه را عاشقانه بنگریم. بهار نو سرشار از تمثیل های ساده و تصویرهای زیبای معرفت است و دامن دامن نسترن تازه ارمغان می دهد.

... برادر! خواهر! ما برای بهار چه ارمغانی داریم؟ ما چه هدیه ای به او ارزانی می داریم؟ دست های پرتمنای ما چه شکوفه های تازه ای برای این میهمان نورسیده دارد؟ گام های خسته ما چند کوچه را به عشق او پیموده اند و نگاه پرتوقعمان چقدر به انتظار او نشسته است؟ دیروزهایمان پر از