کتابخانه بالقرآن

زمزمه تحول (ویژه نامه نوروز) صفحه 68

صفحه 68

نوع دوستی و اصالت بود و امروزهایمان خالی از عشق، و فردا...؟! فردایی که اگر قداست بهار را پاس نداریم و شکوفایی اش را در دفترچه پاییزی ذهنمان تخمین نزنیم، به تاراج خزان دچار می شویم و دیگر نشانی از بهار و قبیله پرشکوهش نمی یابیم.

بیاییم درختان معنویت را آب دهیم و اگر روزی ابرها کوچیدند و چشمه ها خشکیدند و آواز قناری ها بر شاخسارها پژمردند، با اشک دیدگانمان، درختان معنویت را سیراب کنیم.

ضربان بهار در قلب باغ

چنان ز مقدم نوروز شد طراوت عام

که سبز گشت هم از آب تیغ چوب نیام

اگر ز عالم بالا، نوید رحمت نیست

به خاک، این همه باران چه می برد پیغام

بساط سبزه، در و دشت را تمام گرفت

زمین تمام باز شد به شکر نعمت عام

گام بر خاک نهادن و زنده بودن خاک را احساس کردن؛ دست در خاک فرو بردن چونان که به شست وشویی گوارا، روح را به زلالی بهار سپردن و دیگر شدن؛ حال دیگر یافتن؛ از نگاه دیگر نگریستن؛ به بصیرت رسیدن و چشم گشودن به جهانی که دیگر می شود، جوان می شود، جوانه می زند و خود را به ناگهان تازه می یابد... حس حالی تازه، حالی احسن، حالی شگفت، حالی تازه تر از همواره هایی که بهار با خود به ارمغان می آورد؛ حالی که انگار برای اولین بار در او دمیده می شود.