کتابخانه بالقرآن

زمزمه تحول (ویژه نامه نوروز) صفحه 69

صفحه 69

زمین، زمین مهربان که در تازه ترین و شگفت ترین تحول خود، ناگهان سینه می گشاید، مادروار. و بهار با تازه ترین جلوه خود به تجلیل زمین می آید، با نگاهی سبز، با دست هایی سبز، با سبزترین تکراری که به صبوری با خود می آورد. عید می رسد، ضربان هستی شدت می گیرد، همه چیز به ناگهان تپیدن می آغازد. انسان بر آمدن چنین تحولی، چه تدبیری اندیشیده است؟ در برابر او که مدبر لیل و نهار است؟!

وقتی هستی دست می گشاید، انسان چه دارد که از گریبان حضورش به در آرد و تقدیم کند؟ وقتی زمین به بهار می رسد، انسان از کدام سمت به ملکوت متصل می شود؟ کجا می ایستد تا کاینات، شولای سبز رسالت بر دوش او افکند؟

بهار از کدام گوشه آفرینش به تبرک همیشه بهار جان آدمی می آید؟ این سال، که کوله بار بهار بر دوش، از راه می رسد، آیا نقطه آغازی است در درک عمیق انسان از نظامی که او را و تمام هستی را به سوی ابدیت مطلق می کشاند؟ آیا انسان توان درک جایگاه خود را در این نظام دارد؟ می داند که در کجاست و چرا؟(1)

بهار چیست؟

بهار چیست؟ آیا فصل است؟ نوعی تحول است؟ نام است یا توصیف؟ بهار را در کجا می توان یافت و قلمرو آن تا کدامین سرزمین است؟

بهار، آوای آسمانی طراوت است که به دل، شور شکفتن و به دیده، شوق باریدن می بخشد؛ جان را سرسبز می کند و لب را شکوفه باران.

1- علی اصغر شعر دوست، یادگار روزگار، ص 217.