کتابخانه بالقرآن

زمزمه تحول (ویژه نامه نوروز) صفحه 72

صفحه 72

تازه ای بسازد و سپاس هستی آفرین زیبا را به جای آرد. عید نوروز می آید تا نوید سالی خوش و خرم را به آدمی بدهد. سالی سرشار از نعمت و طاعت. سالی پر از یاد خدا.(1)

بهار می آید

بهار می آید؛ رستاخیز طبیعت برپا می شود و قدرت خالق تأیید می گردد. درختان، «قدقامت» آغاز می کنند و شاخساران، دست دعا می گشایند.

بنفشه، کمر به رکوع خم می سازد. شکوفه، تسبیح ایزد پاک می کند و پیشانیِ سجده بر خاک می ساید. ابر، اشک شادی می ریزد و شبنم حیات بر گونه نبات می لرزد.

بلبل، بر شاخ گل، «سبّح لله» را تأکید می کند و یکتایی حق تعالی را تصدیق. عشق، به جوش می آید و آب حیات به خروش. دل های چوب و سنگ نرم می شود و محفل های دوستی، گرم. آبشار صداقت، گل می ریزد و جویبار رفاقت، نغمه می سازد. سرودهای عشق و صفا، جاری و رودهای مهر و وفا، ساری می شود.

دشت و صحرا سبز و زیبا از بهار

چهره ها خندان ز دیدار نگار

کوچه ها پر شور و غوغا می شود

عشق های تازه برپا می شود

شفقت، سرودخوانان از راه می رسد؛ محبّت، درودگویان به درگاه می خزد. لب ها، خندان و چشم ها، درخشان. دفترِ کینه ها، بسته و قلم آهِ

1- علی خیری.