چشم انداز
در نگاهی به آفاق جهان، انسانها را می بینیم که خسته و بی رمق، بی پناه و نومید، به آینده چشم دوخته اند.
تن های ناتوان را به پیش می رانند، به امید روزی که توان در آنها باز دمیده شود.
به افق خیره شده اند، به آنجا که خطّی از نور، از آسمان بر آمده و بر تارک زمین می نشیند.
با نگاهی حسرت بار به «دیروز» و نظری دردآور به «امروز»، به امید «فردا» نفس می کشند، باشد که شادمانیِ فردا، اندوه دیروز و امروز را جبران کند.
***
انسان به «امید» زنده است، «امید» در هوای «انتظار» حیات دارد، «انتظار» با توجّه به «موعود منتظَر» معنی می گیرد. و این همه در نیمه شعبان بروز و ظهور می یابد.
نیمه شعبان، عید بزرگ انسانیت در دنیای پرغوغا است.
نیمه شعبان، فریاد بلند حقیقت در برابر هیاهوها است.
نیمه شعبان،افق روشن امید در جهان ظلمت زده است.