4: شما که به ما نیاز دارید
زمانی که قلم به دست گرفتم تا خاطره یکی از برنامه های نیمه شعبان را بنویسم، مدّت زمانی در اندیشه بودم که آیا به این کار دست بزنم یا نه؟ عاملی مرا از نگارش باز می داشت و عاملی دیگر مرا به آن وامی داشت.
عاملی که مانع من از نگارش بود، احساس شرم و خجلت از وجود مقدّس امام عصر ارواحنافداه بود، که می دیدم هر چه داریم، از او داریم و در وصف حضرتش در دعای عدیله می خوانیم:
«بیمنه رُزق الوری و بوجوده ثبتت الارض و السماء». به مردم، تنها و تنها به یُمن حضرتش روزی می رسد. و فقط به سبب وجود مبارک اوست که زمین و آسمان پا برجاست.
هر چه دارم، از اوست. توفیق عرض ادب به محضر مقدّسش را _ که خود، وسیله نجات و سعادت من است _ خودش به من داده است. اکنون، اگر تلاش مختصر و ناچیزی انجام شده، آیا می توان از آن دم زد؟
حالِ خود را مانند جوانی خام و بی تجربه می دیدم که پدرِ ثروتمندش، سرمایه ای هنگفت در اختیارش قرار داده