راهنمای برگزاری مراسم نیمه شعبان صفحه 342

عالمان اهل سنّت به سان قاضی عبدالجبّار معتزلی،به شیعه خرده گرفته اند و گفته اند که به باور شیعه،پیامبر«صلی الله علیه وآله»و امام مساوی هستند،چون هر دو معصوم اَند.سیّدمرتضی نخست سخنان وی را به طور تفصیل آورده،سپس پاسخ بسیار عالمانه ای بدو داده است و چنین فرموده:«اِنَّ مَن جَعَلَ بَعضَ صِفَاتِ النَّبِیِّ أَو أَکثَرَهَا لِلإِمَامِ وَ جَعَلَ بَینَهُمَا مَزِیَّ ه مَعقُولَه،َالَفَ خُصُومَهُ فِی صِفَاتِ الإِمَامِ:هر که برخی یا اکثر صفات پیامبر را برای امام اثبات نماید و میان آن دو فرقی معقول قائل شود(و بگوید که أخذشریعت ویژه پیامبر است)،با معاندان خود در باب صفات امام مخالفت ورزیده،نه آنکه امام را با پیامبریکسان دانسته باشد»(سیّد مرتضی،1383 ،ج 1 :36) اینکه جمیع علمای اهل سنّت منکر عصمت امام هستند،بدان جهت است که می دانند اگر عصمت شرط شود،باید از باور خوددست بردارند،چون به قول خودشان هیچ یک از خلفا معصوم نبوده اند.بدیهی است که تعصّب،مانع قبول حقیقت است.

اینک ذیلاَ دیدگاه های عالمان نام آور شیعه دوازده امامی در این باب ذکر میشود:

شیخ طوسی فرموده است:امامت با قاعده عقلی لطف اثبات شد. وقتی امام لطف است که معصوم باشد،چه بدون عصمت،وی مصون از خطا در اندیشه،گفتار و کردار نخواهد بود.اگر بنا باشد که امام عمدا یا حتّی سهوا مرتکب خطا شود،با وجوب تبعیّت از او متناقض خواهد بود.مضاف بر آنکه چنین وجوبی اغراء به جهل است.با این فرض،وجود امام نه تنها لطف نیست،بلکه بدترین شرّ است،چون سبب دوری مردم از خدا و گرفتار آمدنشان در عذاب نامحدود اُخروی میشود.فی الجمله،عصمت امام به سان عصمت انبیاء می باشد،چون هر دو حافظ و مبیّن شریعت هستند.