راهنمای برگزاری مراسم نیمه شعبان صفحه 347

طبری(ج3: 210)و مسند احمد حنبل(ج1: 14)و...ابوبکر گفت:«إِنَّ رَسُولَ اللهِ«صلی الله علیه وآله»کَانَ مَعصُوما بِالوَحیِ وَ کَانَ مَعَهُ مَلَکٌ وَ إِنَّ لِی شَیطَانا قَدیَعتَرِینِی،أَلاَ فَرَاعُونِی فَإِنِ استَقَمتُ فَأَعِینُونِی وَ إِن زِغتُ فَقُومُونِی:همانا پیامبر خدا«صلی الله علیه وآله»به واسطه وحی معصوم بود و پیوسته فرشته ای همراهش بود،لیکن شیطانی همراه من است که گاه بر من غلبه میکند.به هوش باشید و مرا تحت نظر گیرید.اگر راه درست برگزیدم،کمکم نمایید وگرنه مرا از انحراف بازدارید».بنابراین،معلوم شد که جز علی«علیهم السّلام»، هیچ کس از یاران پیامبر«صلی الله علیه وآله»معصوم نبود.چه علی«علیه السلام»بارها از عصمت و علم غیب خود سخن گفته است و هیچ گاه نفرموده که من گناهکارم یا ممکن است گناه کنم.پس فقط علی«علیه السلام»شایستگی مقام امامت بعد از پیامبر«صلی الله علیه وآله»دارد.امّا از طریق نقل نیز آیات و روایات بسیار در باب تعیین حضرت علی«علیه السلام»به مقام امامت وجود دارد که جداگانه وارسی میشود(ر.ک؛ طوسی،1351،ج 2 :10-5) بدیهی است سخنان شیخ طوسی در این باب کامل و برهانش استوار می باشد،لذا جهت رعایت اختصار در این باب،به همین مقدار اکتفا میشود.شایان توجّه است که آنچه در این چهار بخش گفته آمد،اثبات امامت با استفاده از براهین عقلی بود.اینک ذیلا به اختصار این مطلب مهم را از طریق نقل نیز پی میگیریم.

امامت در آینه آیات و روایات

در قرآن مجید بارها به مسأله امامت پرداخته شده که جهت رعایت اختصار به عنوان نمونه فقط به برخی از آنها ذیلا اشاره می شود:

نخستین نکته قابل توجّه آنکه خداوند در قرآن مجید میان امام«علیه السلام»و پیروانش سنخیّت برقرار کرده است و فرموده:«یَوْمَ نَدْعُو کُلَّ أُنَاسٍ بِإِمَامِهِمْ...(به یاد آورید)روزی را که هر گروهی را با