روز شمار تاریخ اسلام ، جلد دوّم ( ماه صفر) صفحه 65

وی در مدینه از اساتید متعددی استفاده برد ، از جمله ، از عبیداللّه بن عبداللّه که از دوستداران اهل بیت علیهم السّلام و از ارادتمندان به امیرمؤ منان علی بن اءبی طالب علیه السّلام بود .

این استاد ، هنگامی که متوجه شد عمربن عبدالعزیز بسان سایر بنی امیه ، فاسدالعقیده است و نسبت به امیرمؤ منان علیه السّلام دشنام و ناسزا روا می دارد ، درصدد اصلاح وی برآمد و با شگرد ویژه خود ، وی را تاءدیب کرد و از وی تعهد ستاند که دیگر هیچ گاه نسبت به آن حضرت اسائه ادب نکند .

عمربن عبدالعزیز به تعهدش پای بند ماند و از آن زمان به بعد ، هیچ گاه شنیده نشد که وی مرتکب این گناه عظیم گردیده باشد . و بالعکس ، از ارادتمندان آن حضرت گردید و بنا به گفته مورخان اهل سنّت ، همیشه از آن حضرت به نیکی یاد می کرد . فما سمع بعد ذلک یذکر علیّا الّا بخیر . (102)

هم چنین روایت شده است که عمربن عبدالعزیز در عرفه ، چنین نیایش و مناجات می کرد : اللّهم زِد محسن آل محمد صلّی اللّه علیه و آله إ حسانا ، اللّهم راجع بمسیئهم الی التّوبه ، اللّهم حط

من اءوزارهم برحمتک . (103)

بنا به گواهی تاریخ ، پس از شهادت امیرمؤ منان علیه السّلام و صلح تحمیلی امام حسن مجتبی علیه السّلام با معاویه بن ابی سفیان در سال 41 قمری و استقرار کامل معاویه بر سراسر عالم اسلام ، دشنام و ناسزاگویی به امیرمؤ منان علیه السّلام روز به روز در میان صاحبان قدرت و سیاست و سپس در میان توده مردم گسترش پیدا کرد ، به طوری که آن را از جمله عبادت به شمار می آوردند و در عصر تمام خلفای سفاک اموی ، این رویه ناپسند رواج داشت ، مگر در عصر عمربن عبدالعزیز .

ابن خلدون در این باره گفت : هم چنین بنی امیه تا آن هنگام امیرمؤ منان علی علیه السّلام را سب می کردند . عمر به سرتاسر بلاد نوشت تا از این کار بازایستند . (104)

به هر تقدیر ، پدرش در سنین کودکی عمر وفات یافت و سرپرستی وی را عمویش عبدالملک بن مروان (پنجمین خلیفه اموی ) بر عهده گرفت و وی را به جمع فرزاندان خود افزود و حتی بر برخی از آنان ، او را ترجیح می داد .

عبدالملک ، یکی از دختران خود ، بنام فاطمه را به عقد عمر بن عبدالعزیز درآورد . (105)

عمر بن عبدالعزیز در 25 سالگی از سوی پسرعمویش ولید بن عبدالملک به فرمانداری مکه ، مدینه و طائف منصوب گردید و این مقام را از سال 86 تا 93 قمری بر عهده داشت . (106) وی در آغاز فرمانداری خود بر حجاز ، ده تن از فقهای برجسته مدینه را گردآورد و آنان را مشاور خود