روز شمار تاریخ اسلام ، جلد دوّم ( ماه صفر) صفحه 70

ابراهیم بن ولید ، پس از درگذشت برادرش یزیدبن ولید در ذی حجه سال 126 قمری ، بنا به سفارش برادرش ، به خلافت رسید .

در آن هنگام میان پسرعموهای بنی امیه از تیره مروانیان بر سر تصاحب کرسی خلافت ، رقابت و دشمنی سختی بود .

هر کدام از آنان که از توانایی و توانمندی بیشتری برخوردار بودند ، خود را

برای تصاحب کرسی خلافت شایسته تر می دیدند و همین امر ، موجب شورش و درگیری های نظامی میان آنان می گردید .

ابراهیم بن ولید که ولی عهد برادرش یزیدبن ولید بود و پس از او به خلافت رسید ، رقیبان سختی چون مروان بن محمد داشت . به همین جهت خلافت وی از آغاز ، از استحکام و اطمینان کاملی برخوردار نبود . مردم شام ، گاهی وی را به خلافت سلام می کردند و گاهی به امارت .

مروان بن محمد ، معروف به مروان حمار و مروان جعدی که در عصر خلافت یزیدبن ولید شورش کرده و به سوی شام هجوم آورده بود ، با یزید مصالحه کرد که حکومت تمام سرزمین هایی که عبدالملک بن مروان ، به پدرش محمدبن مروان سپرده بود ، به او بسپارد .

یزید نیز سرزمین های جزیره (مناطق میان دجله و فرات ) ، ارمنستان ، موصل و آذربایجان را به مروان سپرد .

مروان حمار که از قدرت بالایی برخوردار بود ، پس از درگذشت یزید ، خلافت برادرش ابراهیم را به رسمیت نشناخت و برای سرنگونی وی از ارمنستان به سوی شام لشکرکشی کرد .

سلیمان بن هشام از سوی ابراهیم بن ولید با یکصدوبیست هزار سپاهی به نبرد با مروان حمار پرداخت و مروان تنها هشتادهزار نیروی جنگی داشت . میان دو طرف ، جنگ سختی درگرفت . ولی سپاه مروان بر سپاه سلیمان بن هشام پیروز شد و تعداد هفده هزار تن از آنان را کشته و به همین مقدار اسیر گرفتند . باقیمانده سپاه سلیمان بن هشام به سوی حران ، مقر خلافت ابراهیم

بن ولید عقب نشینی کردند .