گل صدبرگ: داستان های شیرین پیامبر مهربانی برای کودکان و نوجوانان صفحه 27

سوار مهربان

سوار مهربان

پیامبر، سوار بر اسب، از شهر خارج می­شد. نسیم صبح، بوته­ها را نوازش می­کرد. از دور، پیرمردی را دید که با پای پیاده، به سوی باغش می­رود. تندتر رفت و به او رسید. سرعت خود را کم کرد. «سلام علیکم! چطوری برادر عزیز!» چشم­های پیرمرد برق زد: «و علیکم السلام ».

خدا را شکر، حالم خوب است.» پیامبر با مهربانی گفت: «بیا سوار شو تا با هم برویم راهمان هم یکی است.» پیرمرد گفت: «خیلی ممنون! خودم می­آیم. مزاحم نمی­شوم».

پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود: «سوار شو برادر! من دوست ندارم که خودم سواره باشم و ببینم که کسی در مسیر من پیاده حرکت می­کند. بیا برادر، بیا بالا!» پیرمرد با شادی به سوی اسب رفت و با کمک پیامبر، سوار بر اسب شد. پیامبر افسار اسب را کشید و راه افتادند. خورشید تازه طلوع کرده بود و دامن دامن نقل نور روی گل­ها و سبزه­های دشت می­پاشید.(1)