آینه ایام : ایام در آینه آیات، روایات، تاریخ، اشعار و نکات ویژه مدیران و فرماندهان صفحه 190

ص:197

1- 429. سوره مبارکه بیّنه، آیه 1.

2- 430. سوره مبارکه ابراهیم، آیه 28.

3- 431. بحارالانوار 47: 156.

4- 432. امر به معروف و نهی از منکر؛ آیت اللَّه نوری همدانی، ترجمه استاد محمّدی اشتهاردی رحمه الله: 151.

5- 433. صحیفه نور 1: 64.

6- 434. صحیفه نور 11: 185.

20 آذر

شهادت آیت اللَّه دستغیب رحمه الله (1360 هجری شمسی)

آیت اللَّه سیّد عبدالحسین دستغیب رحمه الله دومین شهید محراب است. او در سال 1292 هجری شمسی در شیراز متولّد شد. پس از تحصیلات مقدّماتی به نجف اشرف مهاجرت نمود و در آنجا به درجه اجتهاد رسید. پس از بازگشت، ضمن اقامه نماز جماعت در مسجد جامع عتیق شیراز، تبلیغ و ترویج دین اسلام می نمود. در قیام 15 خرداد توسط رژیم شاه بازداشت و به تهران تبعید شد. از آن زمان در دو نوبت دیگر هم ایشان دستگیر و تبعید شد. پس از پیروزی انقلاب اسلامی در مجلس خبرگان اول راه یافت و نیز نماینده امام و امام جمعه شهر شیراز بود. سرانجام در روز جمعه 20 آذر 1360 هنگامی که راهی اقامه نماز جمعه بود، از سوی ضدِّ انقلاب به شهادت رسید.

ارزش شهادت

«رَبَّنا آمَنَّا بِما أَنْزَلْتَ وَ اتَّبَعْنَا الرَّسُولَ فَاکْتُبْنا مَعَ الشَّاهِدینَ؛(1) پروردگارا! به آنچه نازل کرده ای، ایمان آوردیم و از فرستاده (تو) پیروی نمودیم ما را در زمره گواهان بنویس!»

شرافتمندانه ترین مرگ

«أَشْرَفَ الْمَوْتِ قَتْلُ الشَّهَادَهِ؛(2) شرافتمندانه ترین مرگ، شهادت است.»

سیره شهید

یکی از نزدیکان شهید دستغیب رحمه الله می گوید: با او در مکّه معظّمه و عمره مفرد هم سفر بودم. یکپارچه شور و هیجان و اهل دعا بود. در بیت اللَّه هر موقع سراغش را می گرفتی، یا در حِجر اسماعیل بود یا در طواف یا پای منبر قرآن می خواند و دعا می کرد و مشغول نماز و تهجّد بود. اگر گوش فرا می دادید آهنگ جانسوز او را میشنیدید و چشمِ اشکبار او را می دیدید. آفتابِ گرم عربستان به طور عمودی بر سرش می تابید درجه حرارت نزدیک پنجاه بود. سنگ های کف مسجدالحرام داغ و هوا فوق العاده تفتان بود؛ امّا او فارغ البال و آرام باز هم طواف می کرد و در مجاورت درب کعبه صلوات می فرستاد و دعا می خواند. طوافش که پایان می یافت، وارد حِجر اسماعیل می شد، در زیر ناودان طلا می ایستاد و دعای وارده را می خواند، پس در پشت مقام حضرت ابراهیم، به نماز طواف می ایستاد، دانه های اشک چون گوهری تابناک بر رخسار درخشانش جاری بود.(3)