تاریخ نگاری جز بر بنیاد منابع اصل سامان نمی پذیرد. تولید و تعدد منابع برای دوره های اخیر تاریخی، به ویژه تاریخ معاصر، کوشش شناخته شده دیگری را برای پژوهشگر تاریخ در پی دارد که همانا ارزش گذاری بر اصالت منابع و تمییز آنها از یکدیگر است؛ چراکه تداوم نظارت بر ارزش منابع، با فراوانی آن، نه تنها کم نمی شود، بلکه فزونی می یابد. می دانیم که چشمان تاریخ پژوهی با تکثر منابع بیناتر شده، اما تلاشهای پیش رو برای تعیین اصالت، بر سختی کار پژوهشگر افزوده است. این صعوبت زمانی دوچندان می شود که بدانیم در پس پرده پژوهشهای تاریخی، غیر از حقیقت جویی، قصدی از تاریخ سازی نیز نهفته است و تاریخ نگاری، ناخواسته به یک رقابت ظاهرا فرهنگی اما سیاسی- در باطن- تبدیل گشته است. آن چه امروز در برخی پژوهشکده های علوم انسانی، مراکز شرق شناسی و بنیادهای فرهنگی مستقر در اروپا و امریکا، با موضوع ایران فرآوری و تولید می شود، چیزی نیست که با مهر علمیت و شرایط وجدانی حاکم بر کار مور خان به دست آمده باشد. کوشش برای حفظ منافع سیاسی، دیگر اختصاص به مناسبات روزمره ندارد و راه به تاریخ معاصر گشوده است. ازاین روست که تاریخ نگاری لایه و پوششی برای حفاظت از دیدگاه ها و منافع تولیدکنندگان پژوهشهای تاریخی شده، دامن آن را آلوده است. باید اعتراف کرد که ساحت تاریخ نگاری ما نیز از این گزارش نویسیهای تحقیق گونه به دور نیست. خوشبختانه این گونه تولیدات نامطلوب چه در بیرون مرزها نشر شده باشند و چه در داخل، در نقاله زمان، شناسایی شده، کنار گذاشته می شوند.
مؤسسه مطالعات و پژوهشهای سیاسی با ایمان به امر حق جویی و پژوهشهای تاریخی می کوشد به دور از ساده پسندی در تولید اثر، با اتکاء به اسناد منتشر نشده، آثاری به دست دهد که در شمار منابع اصیل گنجیده، رتبه شایسته ای در کنار دیگر منابع بیاید. کتاب حاضر با این نگاه سخت پسندانه فراهم آمده، در میان دستان شماست.
مؤسسه مطالعات و پژوهشهای سیاسی