مجموعه پیام های کوتاه و زیرنویس مناسبت های قمری صفحه 300

( حضرت موسی بن جعفر علیه السلام به دلیل عبادت و سخت کوشی به «عبد صالح» معروف و در سخاوت و بخشندگی مانند نیاکان بزرگوار خود بود.

( کاظم یعنی نگه دارنده و فروخورنده خشم. امام کاظم علیه السلام در برابر کسانی که از سرِ نادانی یا به تحریک دشمنان، کارهای زشت و دور از ادب در حق حضرت انجام می دادند، خشم خود را فرو می خورد.

( امام کاظم علیه السلام کیسه های سیصد، چهارصد و دو هزار دیناری را میان ناتوانان و نیازمندان تقسیم می کرد. از آن حضرت روایت شده است که فرمود: «پدرم (امام صادق علیه السلام ) پیوسته مرا به سخاوت و کرم سفارش می کرد».

( باب الحوائج، امام موسی کاظم علیه السلام با وجود آن همه کرم و بزرگواری و بخشندگی خود، لباس خشن بر تن می کرد، و این خود نشان از بلندی روح و صفای باطن و بی اعتنایی آن امام به زرق و برق های دنیایی بود.

( امام کاظم علیه السلام به تلاوت قرآن مجید انس زیادی داشت. قرآن را با صدایی حزین و خوش تلاوت می کرد، آن چنان که مردم در اطراف خانه آن حضرت گرد می آمدند و از سر شوق و رقت می گریستند.

( محمد بن نعمان (ابوحنیفه) می گوید: «موسی بن جعفر را دریایی بی پایان دیدم که می جوشید و می خروشید و بذرهای دانش به هر سو می پراکند».

( امام عابدان و زاهدان، موسی بن جعفر علیه السلام ، ثلث آخر شب را برمی خاست و به عبادت و نمازهای مستحبی مشغول می شد.

( هنگام نماز، امام کاظم علیه السلام پس از گزاردن فریضه، آن چنان از خوف خدا می گریست که اشک بر محاسنش جاری می شد و از خشیت خداوند بی هوش می گشت.

( امام کاظم علیه السلام در وصیتی به هشام بن حکم می فرماید: «مؤمن همانند دو کفه ترازوست که هرچه بر ایمان او افزوده شود، گرفتاری اش فزونی گیرد».

( روزگار امام در دوران هارون، سخت ترین دوران حیاتش بود. هارون بارها امام را به بغداد فرا خواند و او را به زندان افکند و پس از مدتی آزادش ساخت و وانمود کرد که او را محترم و گرامی می دارد.