چکامه همدلی 2: نگارینه ای مانا در گفتار مجری و زیرنویس های تلویزیونی (مناسبت های ملی، بین المللی) صفحه 66

ص:68

شیفته ساری را بارها زمزمه کرده بود. پیرِ سیر در آفاق نفس و بلندی های عشق شده بود. او رهبری کامل از شگفتی ها و عجایب در خود به وجود آورد، که کاشفان اسرار و گشایندگان قفل های دانندگی از شگفتی کمال او انگشت حیرت به دهان گرفتهبودند. امروز، روز بزرگداشت کمال و دانایی، شیخ اشراق این پیر طریقت است. درخشش او بی زوال باد.

مهم ترین دست نوشته او «حکمت اشراق» است که شعاعی از خورشید عشق و دانایی او و بلندترین چکامه ای است که در بیان خورشیدیِ دانش خود، سروده است. سطرسطر آن از ذوق و کشف و شهود گرد آمده است. «صفیر سیمرغ» مقاله ای دیگر در هفت فصل است که در هیچ کدام از آنها خزان راه ندارد و همگی آنها به زینت ذوق و ادب پارسی آراسته گشته و چراغی فراراه خواهندگی است. نامش درخشان باد.

روزگار شیخ اشراق، روزگار قحطی اشراق بود. دوره ای که پرنده تیز پرواز خرد در بند جهالت و نادانی، اسیر شده بود. هیچ میدانی برای یکه تازی اندیشه های نو وجود نداشت و سیاهی جهل بود که بر دیده ها پرده در انداخته بود کتاب هایی که حاصل عمری خون دل خوردن بود به راحتی، در شعله های بی امان می سوخت و هیزم دانش سوزیِ دانش ستیزان می شد. اشراق نیز طعمه احراق جهالت گردید و برگ و بار عمرش، که سی و شش بهار بیشتر به خود ندیده بود و اولین فصل های زندگی را طی می کرد، اسیر بادهای تند پاییزی شد و خزان حسادت اطرافیان در برگریزانی غم بار، لقب اشراق را از کنار اسمش برداشت و شهید را جایگزین آن کرد. شیخ اشراق، شیخ شهید لقب گرفت و با شهادت، نام خود را ابدی کرد. روح سبز آغشته با خونش، بی افول باد.