چکامه همدلی 2: نگارینه ای مانا در گفتار مجری و زیرنویس های تلویزیونی (مناسبت های ملی، بین المللی) صفحه 93

ص:95

دل انگیزش، از دیدگاه رهبر انقلاب، بر قله شعر معاصر ایستاد. روحش شاد و شعرش زمزمه مستان باد.

شهریار شاعری عاشق بود که شعر او جلوه ای از پاکی وجود و تبلور حقیقی احساس بود. با آن دلی که غزال چابک دشت های غزل بود. می خرامید و چشم زیبا دوستِ «شاعری» را به خود وا می داشت. آن جا که در دامن دل انگیز «حیدر بابا» طنین می افکند، دل هر عاشق وارسته ای به آن سو می شتافت او در سیر پر دامنه خویش، در سلوک عاشقی تا بدان جا پیش رفت که سزاوار دریافت خرقه ازدستان مرشد طریقت گشت؛ اما فروتنی و خاکساری اش او را به عالم شاعری فرا خواند. روح پر تلاطم و پر تکاپوی نغز پرور او را می ستاییم.

همای رحمت را به شوق دیدار ایوان دل انگیز نجف به پرواز در آورد. تا آن جا که دل نگین نجف خریدار طبعش شد و او را شاعر بارگاه خود خواند آن هم در آن شب رؤیایی که دیده اش دُر می سُفت و دستانش در خلوت شب، بر پرده عاشقی، نگارینه عشق می نگاشت و تنها شب از ابیات عاشقی او خبر داشت؛ اما پادشاه پرتو گستر شب های نخلستان، علی علیه السلام در رؤیایی ژرف، نسیم غزلش را به مشام جان یکی از شاگردان خود، مرحوم آیه اللّه العظمی مرعشی نجفی رحمه الله رساند. آن آیت تقوا، شهریار را نمی شناخت. پیغام فرستاد که به شهر عاشقان علی علیه السلام قم بیاید. مرحوم مرعشی نجفی رحمه الله از سرّ آن شب رازناک پرده بر داشت و شهریار را به قبول شعرش در بارگاه شاه نجف مژده داد. آری! شهریار، شاعر شهریار نجف شده بود. ای شاعر دلسوخته! و ای همای رحمتت نشسته بر ایوان مصفای نجف! شعرت جاودانه و نامت ماندگار باد.