فصلنامه اشارات - شماره 17 صفحه 20

ص:26

متن ادبی

تا ابد ایستاده است

سیده طاهره موسوی

ایستاده است بر ستیغ قله های اقتدار، با عظمتی فراخ تر از تمام هستی؛ هستی ای که حیات خود را مدیون نور وجودش می داند. ایستاده است بی همانند و بی بدیل، با چشمی که بیکرانه افق های فردا را در نیم نگاه خود خلاصه کرده است؛ افق هایی که حکایت از شب ابرهایی تیره دارد، مگر نوری از خورشیدها بتابد؛ خورشیدهایی که حجم تیرگی هرچه کج روی و سیاه خواهی را با پرتویی از نگاه شان فروزان و غرق در حلاوت نور خواهند کرد. ایستاده است مقابل تمام گمراهی هایی که همچون سایه ای فراگیر به تعقیب اهل ایمان می رود. او هرگز اجازه نمی دهد بیراهه ها رودرروی امت پیامبر صف بکشند. او هرگز اجازه نمی دهد ساقه تُرد و نورس توحیدی اسلام شکسته شود. او هرگز امان نمی دهد به تزویر که راه حقیقت را سد کند. او هرگز فرصت نمی دهد به زخم ها که دردآور شوند. او هرگز زمان نمی دهد به فقرها، که دل فقیران را اندوهگین کنند. او هرگز راه نمی دهد به ناامیدی ها که گل امید را پرپر کنند. او هرگز مجال نمی دهد به اندوه ها که دل سوز امت شوند. محال است اجازه دهد غاصبان ولایت در هر زمان و مکانی، چهره شوم و لبریز کینه خود را خیرخواه نشان دهند. محال است اجازه دهد دشمنان و ستمگران بدرقه آسمان هایش کنند و بر پیکر آسمانی اش نماز بخوانند. ایستاده است فراتر از تمام خورشیدها، فراتر از تمام روشنی ها، بی وقفه در آسمان هستی، نورافشانی می کند؛