فصلنامه اشارات - شماره 17 صفحه 33

ص:39

روز زن

آدمی که آدم است و حوایی که حواست

رقیه ندیری

این روزها حوا بودن ذهنم را به خود مشغول کرده است. حوا بودن با تمام ویژگی ها و دردهایش شاید تا به حال ذهن خیلی ها را به خود درگیر کرده باشد. این روزها زیاد یاد کتاب مردان مریخی و زنان ونوسی می افتم. از خدا که پنهان نیست، از شما چه پنهان، هنوز کتاب را نخوانده ام. اما به این نکته معتقدم که آدم و حوا هر کدام دو سیاره یا بهتر بگویم جهان جدا از هم هستند که هنوز به طور کامل همدیگر را نشناخته اند؛ حتی تفاوت های هم را نیز به طور کامل نمی دانند. گاهی از اینکه حوایم و کسی درکم نمی کند، دلم می گیرد. دلم می گیرد از اینکه به قول مردان چاله میدانی قدیم «ضعیفه»ام. ضعیفه بودن اگر چه ابتدا به صورت توهین به زن پنداشته می شود، اگر دقیق شویم، می بینیم در دنیای مدرن هم همان ضعیفه هستیم و چیزی عوض نشده است؛ حتی ضعیفه بودن ما در جامعه های مدرن بیشتر به چشم می آید. به همین میزان آدم یا مرد جامعه مدرن نیز سردرگم تر و تنها تر شده است. او هم چیزی را که می خواهد نمی یابد. جستن و نیافتن فقط مخصوص آدم ها نیست؛ حواها هم همین مشکل را دارند. همه ما هرچه می دویم، نمی رسیم. از در کنار هم بودن لذت نمی بریم. حتی اگر عاشق هم باشیم، روزی برای هم معمولی یا تحمل ناپذیر می شویم و مشکل از همین جا آغاز می شود.

اینجاست که تنهایی چنگ می اندازد به گلوی ما و خفه مان می کند. ما چطور عاشق می شویم که سرنوشتمان این می شود؟ مگر ما از زندگی و از هم چه می خواهیم؟