فصلنامه اشارات - شماره 17 صفحه 54

ص:60

در محضر خورشید

نگاهی روان شناختی به سخنان امام محمدباقر علیه السلام

ابراهیم اخوی

کامل خواهی از خدا

کامل نگری و آرمان گرایی در مسائل روزمره و امور مادی ناپسند است، ولی در تقاضاهای معنوی و رفتارهای متناسب با آن، بسیار خوب و سودمند می نماید. کسی که به قدرت بی انتهای الهی باور دارد، می داند خداوند بر هر چیزی تواناست و خزانه او همیشه کامل است. ازاین رو، درخواست های خود را هرچه تمام تر و فراگیرتر بیان می دارد. امام باقر علیه السلام نیز هماهنگ با این باورمندی، از خداوند می خواهد تمام خوبی هایی که علم الهی بر آن اشراف دارد، دریافت کند و از تمام بدی ها و موانع قرب بازدارد. حضرت در توصیه ای اخلاقی چنین می فرمایند:

أقَلُّ ما یُجزِئُکَ مِنَ الدُّعاءِ بَعدَ الفَریضَهِ أن تَقولَ: اللّهُمَّ إنّی أسأَلُکَ مِن کُلِّ خَیرٍ أحاط بِهِ عِلمُکَ، وأعوذُ بِکَ مِن کُلِّ شَرٍّ أحاطَ بِهِ عِلمُکَ، اللّهُمَّ إنّی أسأَلُکَ عافیَتَکَ فی اموری کُلِّها، وأعوذُ بِک مِن خِزیِ الدُّنیا وعذابِ الآخِرَهِ.

کمترین چیزی که از دعا، پس از (نماز) واجب کفایت می کند، این است که بگویی: خدایا! همانا من هر نیکی را که به آن آگاهی داری، از تو می خواهم و از هر بدی که به آن دانایی، به تو پناه می برم. خدایا! همانا من آسایش در همه کارهایم را از تو می خواهم و از رسوایی دنیا و عذاب آخرت به تو پناه می برم.