مناسبت های شمسی در قرآن صفحه 43

ص:63

تعلیم به اوست:

و (خدا) همه (معانی) نام ها را به آدم آموخت، سپس آن ها را بر فرشتگان عرضه کرد و فرمود: «اگر راست می گویید، از اسامی این ها به من خبر دهید». گفتند: «منزهی تو، ما را جز آن چه (خود) به ما آموخته ای، هیچ دانشی نیست، تویی دانای حکیم.» (بقره: 31 _ 33)

خداوند چون پیامبران و رسولان خود را برمی انگیزاند، برترین هدف رسالت آنان را تعلیم و تربیت قرار می دهد:

اوست کسی که در میان بی سوادان، فرستاده ای از خودشان برانگیخت تا آیات او را بر آنان بخواند و پاکشان گرداند و کتاب و حکمت بدیشان بیاموزد. (جمعه: 2)

تعلیم، شغل الهی

تعلیم، شغل الهی

خداوند که بزرگ ترین معلّم است، نخستین و مهم ترین نعمت خود را «تعلیم قرآن» بیان می کند و بنابراین، بهترین معلّم، معلم قرآن است.

خداوند رحمان. قرآن را یاد داد. انسان را آفرید. و به او بیان را آموخت. (رحمن: 1 _ 4)

ادب شاگرد

ادب شاگرد

درباره ادب و احترام شاگرد به استاد که در علم اخلاق، بسیار بر آن تاکید شده، روایات فراوانی وارد شده است. گفت وگوهای موسی علیه السلام به عنوان شاگرد و حضرت خضر علیه السلام از بهترین نمونه های آداب تعلم در قرآن است:

موسی به او گفت: آیا تو را به شرط این که از بینشی که آموخته شده ای به من یاد دهی، پیروی کنم؟ گفت: تو هرگز نمی توانی همپای من صبر کنی. و چگونه می توانی بر چیزی که به شناخت آن احاطه نداری، صبر کنی؟ گفت: ان شاء الله مرا شکیبا خواهی یافت و در هیچ کاری تو را نافرمانی نخواهم کرد.