فصلنامه اشارات - شماره 101 صفحه 127

ص:126

وزن شعرهای تو

کاروان کلمات، به دنبال تو سرگردان اند تا مگر به لطف تو ماندگار شوند. سنگ ها را به رقص در می آوری. وقتی که شعر می خوانی، رودها می ایستند، تا زمزمه موزونشان، وزن شعرهای تو را حس کنند.

دل سپرده ای به عشقی که جاودانگی است. پیر مرادی هستی که راهنمای دین و دنیایی:

«اعتقادی بنما و بگذر بهر خدا ***  تا درین خرقه ندانی که چه نادرویشیم»

دلخوشی به رزقی که آسمان می دهد و دنیا را به جُوی بیش نمی فروشی:

«پدرم روضه رضوان به دو گندم بفروخت ***  من چرا ملک جهان را به جُوی نفروشم»

«ماه مجلس»

«ستاره ای بدرخشید و ماه مجلس شد ***  دل رمیده ما را انیس و مونس شد»

تو، هم ماه مجلس مایی. اگر ستاره لحظه های دلتنگی و تنهایی ما، ای آفتاب علم و ادب پارسی! اگر تو نبودی، لحظه های خلوتم را تنها و تنها دلتنگی پر می کرد، اگر شعرهای عاشقانه تو نبود، دل من چون پنجره های مه آلوده بود. عشق تو، شبنمی است که بر گلبرگ های زندگی، طراوت می چکاند. هر گاه دلتنگ می شوم و دلم از زمانه می گیرد، کلماتم را برای تو ترانه می کنم.

«حسب حالی ننوشتیم و شد ایامی چند ***  محرمی کو که فرستم به تو پیغامی چند»

عطر شعر و عشق

سیدمحمود طاهری

نامت، بوی شعر می دهد، و شعرت، عطر عشق و سرور.

هنوز هم اشعارت تازه و دلرباست و دیوانت، گل سر سبد دیوان ها. درست سروده بودی که:

«ندیدم خوش تر از شعر تو حافظ ***  به قرآنی که اندر سینه داری»

مستی عشق و سرور و جذبه های عارفانه ات، تو را از احوال دیگران بی تفاوت نکرد؛ که سرودی:

«تنش درست و دلش شاد باد و خاطر خوش ***  که دست داد دهش داد ناتوانی داد»