فصلنامه اشارات - شماره 101 صفحه 4

ص:3

مرا سر به راه کن

محبوبه کاویان

پروردگار من! حرص و آز، چنان در من طغیان کرده که چشم بسته، به هر سوی روانم؛ بی آنکه بدانم، زورق زندگی ام را به کدامین سوی می رانم. به تو پناه می برم در این سرگردانی؛ پس مرا سر به راه کن، چنان که خود می دانی!

ای خداوند بردبار! خشم و حسد، چنان در برم گرفته است که همه دوستانم را از دور و برم رانده و دوستی برایم نمانده. به تو پناه می برم از دوزخ تنهایی؛ مرا آن چنان کن که خود می خواهی!

ای خداوندی که بر بدی همه بندگانت صبر می کنی! من در صبر، بسیار سستم و در برخورد با ناملایمات، همواره بر جایگاهی نادرستم؛ به تو پناه می برم از سستیِ شکیبایی ام؛ نگذار بینجامد به رسوایی ام!

ای غنی! افسوس که در زندگی ام قناعت ندارم و همواره در حرص اندوخته های بسیارم؛ می دانم که بیمارم؛ ولی طبیبی جز تو ندارم. پناه می برم به تو از کمی قناعتم، به قناعت بده عادتم!(1)

یاری ام کن!

معصومه داوودآبادی

در هیاهوی بی سرانجام روزهایم، دل می سپارم به یاد آسمانی ات و از ظلمت های هرزه بیهودگی، می گریزم به سمت روشنایی ابدی تو.

ای مهربان! مرا که بلاتکلیف روزنه های بی آفتابم، به سمت خورشید مهرت بخوان! دلخسته تر از آنم که با نسیمی، ثانیه های بهار را به خاطر بیاورم؛ هوایم را توفانی کن؛ گام های لرزانم را استواری