فصلنامه اشارات - شماره 101 صفحه 55

ص:54

... بهاران رسید و، بهاری شگرف

به پابوسی شه سواری شگرف...

شب تار، از تار مویش شکافت

شب از آن سحر این قَدر _ قدرْ یافت

شب مِهر بود و، براق سفر

شب عشق بود و، سروری دگر(1)...

و شب «شفاعت» بود و تمنای آمرزش گناهان امت، از ذات سرمد و گنجینه رحمت و مودت؛

خدا گفت: ای دوست! حاجت بخواه

تو هستی و من؛ صاحب بارگاه

پیامبر، به لب خنده ای، لب گشود

همه امت خود، شفاعت نمود...

خدا، ساخت او را، مهینْ پادشاه

که ما را دهد، روز حسرت، پناه(2)

در انجمن ملکوتیان

میثم امانی

شب است. جبرئیل، اسب حادثه را زین می کند، تا قدم از دایره طبیعت بیرون بگذاری و اوج بگیری.

دست هایت را که بلند می کنی، ستاره ها برای بوسیدن اش هجوم می آورند. بر قالیچه ابرها می نشینی، ماه و خورشید را می بینی که به پایت افتاده اند؛ کاینات، هماهنگ با تو، سرود نیایش سر داده اند. دریچه های عرش را افتتاح می کنی و قدم می گذاری به آسمان ابراهیم(ع) ، آسمان عیسی(ع) ، آسمان موسی(ع) ، آسمان نوح(ع) ، آسمان آدم(ع) . پیامبران صف بسته اند تا ختم نبوت را در نقطه کمال تو تبریک بگویند. فرشته ها، پیامبری ات را جشن گرفته اند... تا رایحه حضورت را از باد