فصلنامه اشارات - شماره 101 صفحه 68

ص:67

در آغوش شبی بی همتا

عباس محمدی

چقدر درک تو برای من، سعادتمندانه است! کاش می توانستم تمام سال را در آغوش مهربان تو باشم و تا سحر، بی وقفه گریه کنم! شب های تو، روشن تر از روزهای بهشت اند. وقتی که زمان تو می رسد، همه فرشته ها بهشت را به هوای تو رها می کنند و به زمین می آیند.

در پیچ و خم کوچه های روشن تو، می توانم خودم را پیدا کنم. اگر تو نبودی، هیچ گاه به خودم نمی رسیدم؛ همان گونه که به خدا.

نمی دانم جنس شب های تو را خداوند از کدام شب های بی همتایی آفریده است.

شب روشن تر از خورشید

خدا کند که قدر این شب ها را بدانیم؛ شب های قدری که قدر آدم ها بلندتر از آسمان هفتم می شود؛ شب هایی را که خداوند، با چراغ های ستاره، روشن تر از خورشید می کند؛ شب هایی که به روزهای روشن بهشت می رسند؛ شب هایی که در آستانه نجات آفریده شده اند.

دری از این شب ها، به کشتی نجات نوح می رسد و دری دیگر، به وادی ایمن. هر کس قدر این شب ها را بداند، راهی به خانه خورشید خواهد یافت و با چراغ خورشید، هیچ شبی در دل ظلمت، گم نخواهد شد.

اگر شب قدر نبود...

محال است فضیلت این شب های آسمانی را فراموش کنم.

نمی دانم این حرف ها را کی خوانده ام.

نمی دانم این کلمات را در کدام قاموس دیده ام. فقط می دانم که با این کلمات، می توانم به تو نزدیک تر شوم.