شفصلنامه اشارات - شماره 102 صفحه 71

ص:70

تا آستانه نوجوانی

عباس محمدی

بی وقفه، تمام کودکی ات را دویده ای تا آستانه نوجوانی.

به نوجوانی که رسیده ای، تمام ایران که هیچ، تمام دنیا به تو لبخند زده است.

تو رشد کرده ای تا دنیا را به رشد و ترقی واداری و قد کشیده ای تا جهان در سایه ایمان تو، آرام آرام قد بکشد؛ تا عدالت و امنیت اجتماعی و...

تو به نوجوانی آمده ای تا جوانی ات، آفتاب تابناکی شود برای همه روزهای نیامده.

آمدی تا آفتاب روشن آینده باشی و فانوس شب های بی چراغی دنیا.

از جنس «حسین فهمیده»

تو از جنس حسین فهمیده ای.

حسین فهمیده هم از جنس تو بود.

با همه سن و سال کمتان، خطوط سرنوشت پیشانی دنیا را خوب می خوانید.

هر قدمی که برمی دارید، زمین سرشار از امیدواری می شود.

در چشم های تان، خورشیدهای روشن فردا می تابند.

همه نوجوانان ایرانی، فهمیده اند هر سیزده ساله ای، یک حسین فهمیده است.

طرحی نو دراندازیم

فرقی نمی کند؛ نوجوان که باشی، آینده چشم به راه توست. فرقی نمی کند، «بهنام محمدی» باشی، «حسین فهمیده» باشی، «سهام خیام» باشی، یا یکی از همه این نوجوان هایی که حتی اسمشان را هم نمی دانی.

دنیا به اندازه نوجوانی همه شما صبر کرده است؛ حالا نوبت شماست. باید پیشانی نوشت دنیا را عوض کرد؛ «بیا تا سقف بشکافیم و طرحی نو دراندازیم».