فصلنامه اشارات - شماره 103 صفحه 1

زمزمه های آسمانی

یا ولی الاحسان

رزیتا نعمتی

ای قادر متعال! صدای اذان که می آید، انگار آسمان، پرستوها را فرا می خواند و قوها را به دل کندن از برکه دعوت می کند تا جز به بی کرانه های دریای رحمتت، به چیزی نیندیشند و دریچه های شب آلود ذهن خود را رو به نور آگاهی تو بگشایند. پس فانوس های استجابت را یکی یکی در دهلیز تاریک جانمان روشن کن که بی تو در قفسی عظیم گرفتاریم.

یاری ام کن تا آتش به خرمن توشه هایم نیفکنم

الهی، اکنون حضور کسی جز تو در ذهنم قد نمی کشد، اما بیم آن دارم که غفلتی شعله بر گندمزارم افکند و آنچه را افتان و خیزان برای توشه سفرم اندوخته ام، به یک باره از کف بدهم؛ که توشه برگرفتن برای رضایت تو شرط نیست، بلکه نگه داری آن به دور از صاعقه معاصی و سیلاب غرور شرط است.

بار خدایا، ما را به آنچه توان آن را نداریم میازمای؛ مگر آنکه توفیق