تفسیر نمادهای دینی صفحه 145

ص:146

همچینن می­فرماید:

ما مِنْ عَبْدٍ یُخْلِصُ الْعَمَلَ لِلّهَ تَعالی اَرْبَعِینَ یَوْماً اِلّا ظَهَرَتْ یَنابیعُ الحِکْمَهِ مِن قَلبِهِ عَلی لسانِه.(1)

هر بنده ای که چهل روز عمل خود را برای خدا خالص کند، چشمه های حکمت از اعماق قلبش می جوشد و بر زبانش جاری می شود.

چهل مؤمن

نیایش به درگاه خداوندی، نشانه آگاهی و شعور باطنی است؛ زیرا کسی به نیایش برمی خیزد که نیازمندی ها و کمبود هایی در عمق جانش احساس کرده باشد و این احساس، او را در پی موجودی بی­نیاز بکشاند تا جامِ جان نیازمندش را لبریز سازد.

نیایش، نوای نیازی است که از نی جانِ نیازمند برمی خیزد تا به او بیان کند که نیازمند او است. ازاین رو، مؤمن هنگام نیایش، از خود می بُرد و به خدا می پیوندد و از دامن نیازمندانی همچون خودش دست می­کشد و به دامن پر مهر و برکت حضرت رحمان روی می­آورد. آن­گاه که انسانی به این مرحله از عرفان دست یابد و به نیازهای فراوانش آگاهی یابد و خدا را تنها برطرف­کننده مشکلات خود بیابد، به مرتبه ای از مقام عبودیت دست یافته است.

تنها به خداوند تکیه کردن و خواسته­ها را از او خواستن، بر قدرت انسان می افزاید و آزادی و عزت و استقلال در زندگی را فراهم می­سازد. در واقع، دعا و نیایش بسان اسلحه ای است که با آن، باید به جنگ وابستگی­ها رفت. بی­گمان این سلاح، مخصوص انبیا و اولیا است و قبایی است که بر قامت رسای مؤمنان راست می­آید.

حضرت رضا(ع) به یاران و نزدیکانش می فرمود: