داستانهایی از گریه بر امام حسین (ع )جلداول صفحه 90

بشکافت گرچه فرق علی اکبرت زتیغ

نشنید کس به شکوه صدای تو یا حسین (74)

توفیق ندانست

هرثمه ابن ابی مسلم نقل کرده که با حضرت امیرالمؤ منین (ع ) از صفین مراجعت می کردیم ، سر زمین کربلا رسیدیم پس حضرت از نماز صبح فراغ شد ، و قدری از خاک آنجا برداشت و گریه کرد و فرمود : عجب خاکی هستی ، که از تو جمعی محشور خواهند شد بدون حساب وارد بهشت می شوند . هرثمه می گوید : ما برگشتیم و این ماجرا را برای همسر شیعه ام بازگو کردم ، همسرم گفت : هر چه امیرالمؤ منین بگوید؛ حق است ، تا اینکه آن روز گذشت و بعدها حضرت سیدالشهدا (ع ) وارد سرزمین کربلا شدند هرثمه جزء لشکر عمر سعد بود و حرف حضرت امیر(ع ) را یاد آورد بعد سوار شتر شده و محضر مقدش امام حسین (ع ) مشرف شد و حدیث حضرت علی (ع ) را نقل کرد . حضرت فرمودند : حالا خیال تو چیست ؟ با ما هستی یا بر ما . گفت : نه با شما و نه با آنها .

اولاد کوچکی را در کوفه گذاشته ام و برای آنها می ترسم که این زیاد آنها را اذیت کند حضرت فرمود : پس بیرون برو و بجای برو که مقتل ما را مشاهده نکنی و صدای ما را نشنوی زیرا بخدا قسم اگر کسی امروز صدای استغاثه ما را بشنود ، ما را

یاری نکند حتما به رو در آتش جهنم خواهد افتاد . (75)

هوا گرفته و دل بی بهانه می گرید

به یاد شام غربیان زمانه می گرید

زحج نیمه تمام توای تمامی حج

صفا و مروه غمین است و خانه می گرید