فلسفه عزاداری صفحه 1

پیشگفتار

یکی از سؤال ها یا اعتراضاتی که بعضی اوقات توسط برخی افراد مطرح می شود این است که چرا در سوگ اولیای الهی عزاداری می کنیم؟ و چرا در سوگ آنها می گرییم و مراسم برپا می کنیم؟ چرا به سینه می زنیم و مرثیه می خوانیم؟ و چرا در مورد گذشته ها تجدید خاطره می کنیم؟ آیا آن ها به عزاداری ما احتیاج دارند یا ما به عزاداری برای آنها محتاجیم؟

آنان این عمل را بدعت می دانند و می گویند: هیچ دلیل و مدرکی برای آن ها وجود ندارد و لذا جزء سنت به حساب نمی آید و باید ترک شود.

ابن تیمیه می گوید: «و من حماقاتهم اقامه المآتم و النیاحه علی من قد قتل من سنین عدیده. و من المعلوم انّ المقتول و غیره من الموتی اذا فعل مثل ذلک بهم عقب موتهم کان ذلک ممّا حرّمه اللَّه و رسوله... و هؤلاء یأتون من لطم الخدود و شق الجیوب...»؛(1) «از جمله حماقت های آنان برپایی مراسم عزاداری و نوحه خوانی بر کسی است که سال های پیش کشته شده است. و معلوم