فلسفه عزاداری صفحه 124

1- 197. مستدرک حاکم، ج 1، ص 381؛ سنن نسائی، ج 4، ص 190؛ مسند احمد، ج 2، ص 333.

2- 198. الفصول المهمه، ص 130.

13 - گریه حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام در سوگ عمار

ابن قتیبه می گوید: «چون عمار به قتل رسید، حضرت علی علیه السلام به عدی فرمود: «یا عدی! قتل عمار بن یاسر؟»؛ «ای عدی! آیا عمار بن یاسر کشته شد؟» عدی عرض کرد: آری. آن گاه حضرت گریست و فرمود: «رحمک اللَّه یا عمار!استوجب الحیاه و الرزق الکریم...»؛(1) «خدا رحمت کند تو را ای عمار! او مستوجب زندگانی و رزق کریم بود.»

14 - گریه علی علیه السلام بر هاشم بن عتبه

سبط بن جوزی می گوید: «قتل فی ذلک الیوم ایضاً هاشم بن عتبه بن ابی وقاص، فبکی علی علیهما و صلّی علیهما، و جعل عماراً ممّا یلیه، و هاشم بن عتبه ممّا یلی القبله و لم یغسلهما»؛(2) «در آن روز یعنی صفین، هاشم بن عتبه بن ابی وقاص نیز کشته شد. حضرت بر هر دو گریست و بر آنان نماز گزارد. و عمار را به طرف خود و هاشم بن عتبه را به طرف قبله نمود، و آن دو را غسل نداد.»

15 - گریه علی علیه السلام بر محمّد بن ابوبکر

سبط بن جوزی می گوید: «و بلغ علیاً قتل محمّد فبکی و تأسّف علیه و لعن قاتله»؛(3) «خبر کشته شدن محمد بن ابوبکر به علی علیه السلام رسید و گریست و بر او اظهار تأسف نمود و بر قاتلش لعنت فرستاد.»