بنیادها و آسیب های عزاداری امام حسین علیه السلام صفحه 109

دیگر، به جهت گم کردن هدف یا نادیده گرفتن آن، اشک ریختن و عزاداری کردن، به جای آن که «وسیله ای» انگاشته شود، اصالت می یابد و محور قرار می گیرد. آن گاه به قول عامیانه «گرفتن مجلس»، «کربلا شدن» مجلس و افزودن بر سروصدای آن، هدف می شود یا در نهایت استجابت حاجات عزادارن، اصل می گردد و در حقیقت، این جا نیز عزاداری به وسیله ای تسلابخش فروکاسته می شود. این تغییر و جابه جایی در هدف ها، ارزش ها و اولویت ها، تا بدان جاست که برخی همه دین خود را می فروشند تا عزاداری برپادارند.

برخوردها، تنش ها و نزاع های نابخردانه و بی جهتی که امروزه گاه، و در قدیم، بیش تر میان دسته جات و هیأت های عزادار صورت می گیرد، از همین جنس مسایل است.

در این هنگام، یادگیری احکام، عمل کردن به دستورهای دین، دریافت و فهم معارف دینی، اسلامی و شیعی، به مسأله ای حاشیه ای و فرعی تبدیل می شود و نفس برگزاری مجلس و آبرومند برگزار کردن آن، اصل تلقی می شود. در این حالت، مجالس عزاداری از صورت آگاهی بخش، به یک عادت سنتی ایستا تغییر شکل می یابد.

6. دور شدن اهل دانش از مجالس عزاداری

6. دور شدن اهل دانش از مجالس عزاداری

از جمله پی آمدهای تحریف، دور شدن جوانان و انسان های جویای دانش و معرفت از مجالس عزاداری است که می باید خطری عمده فرا راه آن به شمار آید. جوان حوزوی یا دانشگاهی که خود را اهل دانش و بینش می شمارد، وقتی که برتری شکل بر محتوی، حرف بر معرفت و تظاهر به جای تعمق را در مجالس عزاداری ببیند، انگیزه شرکت در این مجالس را از دست می دهد و در او ضد انگیزه به وجود می آید. از سوی دیگر، به موازات شکل و شیوه عزاداری، هنگامی که محتوای سخنرانی ها و بیان سخنرانان چندان قوام یافته و در راستای پاسخ به پرسش های ذهنی و عینی جوان نباشد، یا آن که بُعد احساسی و تبلیغی آن، بر ابعاد معرفت شناختی اش فزونی