بنیادها و آسیب های عزاداری امام حسین علیه السلام صفحه 156

2. دکتر علی شریعتی

2. دکتر علی شریعتی

دکتر علی شریعتی از کسانی است که به طور جدّی به این مسأله می پردازد. او بیش تر در دو کتاب خود به نام های شیعه و حسین وارث آدم به این مسأله پرداخته است. مایه بیش تر تحلیل های دکتر شریعتی، برون دینی است؛ اگرچه در آثار دکتر، در مجموع توجه بیش تری به وجوه درون دینی دیده می شود. شریعتی، از دریچه نگاه جامعه شناختی و رهیافت ایدئولوژیکی، به قیام عاشورا و نیز به آسیب های متوجه آن می نگرد و تحلیل می کند و در این جهت، بیش تر تلاش او، متوجه آسیب های معنوی _ اجتماعی است.

او به شدت اتصال تمامی لحظات حیات یک شیعی را به عاشورا می ستاید و آن را آموزه ای در برابر ظلم و ظالمان معرفی می کند وبر این اساس می گوید:

شیعه، این یادآوران ظلم هایی را که رفته است و می رود، ذاکرین خوانده است تا در وقت و بی وقتی... به یادت بیاورند که چه خون ها ریخته اند و چه خون ها می ریزند تا صدای مذهب و مکتب و عدالت را خاموش کنند.(1)

او از این منظر، وجود عزاداری را لازم می داند تا با یادآوردن از شهیدانش، شهیدان تازه بسازد.(2) وی کارکرد عزاداری را «ذکر»، یعنی یاد آوری آن چه دستگاه، اساسی ترین کار تبلیغی اش از یاد بردن آن است، معرفی می کند و ختم همه مجالس شیعه به حسین علیه السلام را از آن جهت می داند که حسین علیه السلام ، فاصل حقیقت و دروغ و دیوار جدا کننده جلاد و شهید است؛ در نظامی که هم شهید و هم جلاد، یک کتاب دارند و یک پیامبر و یک دین.(3)

از این رو باید اذعان کرد که شریعتی در جهت نفی و پاسخ گویی به دو گروه گام

1- دکتر علی شریعتی، شیعه، مجموعه آثار7، تهران، الهام، چ 7، 1378، ص 223.
2- دکتر علی شریعتی، شیعه، مجموعه آثار7، تهران، الهام، چ 7، 1378، ص 210.
3- دکتر علی شریعتی، شیعه، مجموعه آثار7، تهران، الهام، چ 7، 1378، ص 224.