بنیادها و آسیب های عزاداری امام حسین علیه السلام صفحه 39

می تواند به بازپروری، بازسازی، ترویج و تبلیغ تعالیم شیعی بیانجامد.

3. تداوم بینش حسینی در مبارزه با ستم، ستم پذیری و بی عدالتی

یکی از فراگیرترین فلسفه های قیام ابی عبداللّه در این بُعد، مبارزه با ظلم، ظالم و ظلم پذیری است. امام علیه السلام ، هم ظلم را می شناسد و با آن درگیر می شود، هم با ظالم به ستیز برمی خیزد و هم ظلم پذیری را نکوهش می کند و برآن فریاد می کشد و دیگران را به از جا برخاستن در مقابل ظلم و ظالم فرامی خواند. از سوی دیگر، او هم عدل را می شناسد و هم به دنبال حکومت عادل است و هم عدل گستری و عدل پذیری را می ستاید و ترویج می کند. این ویژگی، یکی از فلسفه های فراگیر قیام است که به دین، مرام و مسلک خاصی نیز منحصر نیست و همه عدالت خواهان و آزادی خواهان را در گستره خویش جای می دهد. فلسفه ای که قیام در این جهت به دست می دهد، عدم تسلیم و سازش با ستم کاران و بدعت گذاران است. امام علیه السلام در کلامی می فرماید:

مردم آن زنازاده پسر زنازاده، مرا میان دو کار قرار داده است؛ شمشیر و ذلت، امام حسین هرگز تن به ذلت نخواهد داد.(1)

از این رو، یکی از جنبه های مهم عزاداری و زنده نگاه داشتن یاد و نام عاشورا، جنبه دشمنی با ظلم، ظالم و ظلم پذیری و تلاش برای برپاداشتن عدل است. عزاداری، نمادی از خروش و خیزش بر ضد ستم گران، به شمار می آید.