بنیادها و آسیب های عزاداری امام حسین علیه السلام صفحه 42

علیه السلام و یاران عاشورایی اش در معرکه جنگ و... یاد می شود و با شعر و سخن حزن انگیز و مرثیه های کربلایی، در ذهن انسان نقش می بندد. بدین سان، فضایل اخلاقی به او آموخته و در ذهنش متجسّم می شود. در نتیجه، به او تلقین می گردد که مسیر سعادت چنین است. از این رو، خود را در محیطی مناسب برای رشد فضایل اخلاقی اش می بیند.

د) کسب آرامش و دفع آلام درونی

انسان ها در طول زندگی خود، دچار دردها، رنج ها و مشکلاتی می شوند که روح، روان و درون آن ها را متاثر می سازد و غم و اندوه و گاه دست از کار کشیدن و وادادگی در عرصه زندگی، نتیجه این دردها و رنج هاست. از این رو، آن ها نیازمند مکان ها، زمان ها، و مراسمی هستند که بدان ها نیرویی تازه و دوباره بدمد و به اصطلاح، تخلیه روانی شوند. از این جهت است که در غرب که دیر زمانی است دین را به کناری نهاده، شاهد سربرآوردن دین های تازه یا ساختگی و رواج آیین های هندی و بودایی هستیم. همان طور که می دانیم، یکی از کارکردهای دین، با توجه به رمز و رازهای ماورایی خود، آرامش دهی به انسان است. عزاداری به عنوان یکی از مناسک مذهبی، به طور کامل این حالت را در انسان ایجاد می کند؛ این مسأله از دو بعد قابل بررسی است: بعد اول آن است که ذات این مراسم و آیین های مذهبی، به انسان آرامش و طمأنینه می دهد. بُعد دوم آن است که انسان عزادار به هنگام عزاداری، دردها و رنج هایی را که امامان او در زندگی و در راه دین خدا کشیده اند، می شنود و می بیند که مراتبی بس افزون از دردهای او دارد. این مسأله، موجب می شود که حزن و اندوه اش در نظرش کوچک و حقیر آید و آن را فراموش کند و بر اندوه و غم اهل بیت پیامبر صلی الله علیه و آله بگرید و یا دست کم غم خود را، در درون غم بزرگ تری که غم عترت است، هضم سازد.