عزاداری در سیره اهل بیت (علیهم السلام) صفحه 108

3: عَنْ أبِی طَالِبٍ یَعْنِی عَبْدَ اللَّهِ بْنَ الصَّلْتِ قَالَ: کَتَبْتُ إِلَی أبِی جَعْفَرِ بْنِ الرِّضَا (علیهما السلام) فَأذِنَ لِی أنْ أرْثِیَ أبَا الْحَسَنِ (علیه السلام) أعْنِی أبَاهُ- قَالَ وَ کَتَبَ إِلَیَّ انْدُبْنِی وَ انْدُبْ أبِی.

عبدالله بن صلت گوید: به حضرت جوادالائمه (علیه السلام) نامه­ای نوشته و از آن حضرت رخصت طلبیدم که برای پدر بزرگوارش مرثیه سرایی کنم. حضرت در پاسخ نوشت: برای من و پدرم نوحه سرایی (و مرثیه سرایی) کن. (1)

مرثیه سرایی امام حسین (علیه السلام) بر جناب حر

... ثُمَّ قُتِلَ فَأتَاهُ الْحُسَیْنُ (علیه السلام) وَ دَمُهُ یَشْخَبُ، فَقَالَ بَخْ بَخْ یَا حُرُّ، أنْتَ حُرٌّ کَمَا سُمِّیتَ فِی الدُّنْیَا وَ الْآخِرَهِ. ثُمَّ أنْشَأ الْحُسَیْنُ (علیه السلام) یَقُولُ:

لَنِعْمَ الْحُرُّ حُرُّ بَنِی رِیَاحٍ صبور عِندَ مُخْتَلَفِ الرِّمَاح

وَ نِعْمَ الْحُرُّ إِذْ نَادَی حُسَیْناً فَجَادَ بِنَفْسِهِ عِنْدَ الصَّبَاح

و زاد بعضهم:

فیا ربّی أضفه فی جنان و زوّجه مع الحور الملاح

هنگامی که جناب حر به شهادت رسید، حضرت بالای سر او آمد، خون از بدن او جاری بود، حضرت دست به صورت او کشیده و فرمود: تو آزادمردی، چنانکه مادرت نامیده.

و بنابر روایتی فرمود: به به ای حر! چنانکه نامت را نهاده­اند تو در دنیا و آخرت حر هستی. سپس شعر مذکور را سرود. (2)