عزاداری در سیره اهل بیت (علیهم السلام) صفحه 114

به یاد پا برهنگان!

محفل عزای سرور مظلومان حسین بن علی (علیهما السلام) در هر کجای عالم که باشد گوشه­ای از حرم حسین (علیه السلام) و دیدگاه نظر او و محل حضور مادر غمدیدۀ او و جد بزرگوار و پدر و برادر و فرزندان معصوم اوست.

خوشا به حال کسی که در ایام خاص عزاداری با پای برهنه در این محضر حاضر شده و به این حرم مشرف می­شوند و به زبان حال می­گویند: ای حسین! اگر عصر عاشورا فرزندان و اهل حرمت پابرهنه از خیمه­ها بیرون دویدند، اکنون عزادارانت به احترام آن قدم­های نازنین که از سنگ و خار بیابان آزرده شده بود، پابرهنه عزاداری می­کنند و عزای تو را تا روز قیام منتقمت استمرار می­بخشند...

پابرهنه در عزا بیرون آمدن از یک سو علامت شدت تأثر عزادار است و از سوی دیگر یادی از پابرهنه دویدن آل الله در بیابان کربلاست. در نجف اشرف در ایام عاشورا جمع کثیری از علما که پیشاپیش آنان میرزا محمد نائینی و سید جمال گلپایگانی و سید محمد هادی میانی و جمعی دیگر از علما بودند بر سر و سینه می­زدند و خاک بر سر می­ریختند و بعضی سر و صورت خود را به گل آغشته کرده، جهت عزاداری وارد صحن مطهر علوی می­شدند. شبیه به همین هیئت عزاداری در شهادت امیرالمؤمنین (علیه السلام) هم حرکت می­کرده است. (1)

حضرت علی (علیه السلام) در شهادت حضرت زهرا بدون عبا و عمامه بودند.

سیره علامه امینی (قدس سره)

حضرت آیت الله سیدمرتضی نجومی در مورد حالات علامه امینی (قدس سره) در روز عاشورا می­نویسد: