عزاداری در سیره اهل بیت (علیهم السلام) صفحه 115

در روز عاشورا با «پای برهنه» به مجالس عزای حسینی در حسینیۀ بوشهری­های نجف اشرف می­آمد و فرش را به کناری زده و بر روی زمین می­نشست و به مجرد نشستن، نهیب و گریه­اش بلند می­شد. (1)

سیره صاحب جواهر

در مجلس روضه­ای که مرحوم «صاحب جواهر» دهۀ عاشورا در منزل خود برپا می­نمود در روز عاشورا رسم بر این بود که پذیرایی را ترک نموده و همگی حزین و ماتم زده نشسته و به یاد مصائب امام حسین (علیه السلام) می­گریسته­اند. در آن روز، مقتل امام حسین (علیه السلام) خوانده می­شد و شور و هیجانی از حزن و گریه برپا می­شد. مرحوم صاحب جواهر و اولادشان عادت داشته­اند که روز عاشورا را با پای برهنه در مراسم عزاداری امام حسین (علیه السلام) حرکت می­کرده­اند. (2)

مرحوم حاج سید حسین قمصری، روز عاشورا زیر آسمان با سر و پای برهنه در حالی که اشک می­ریخت، زیارت عاشورا می­خواند سپس داخل اتاق می­شد و ظرف آبی مقابل خود می­گذاشت و به آن نگاه می­کرد و برای تشنگی حضرت سیدالشهدا (علیه السلام) و اهل بیت و اصحاب آن حضرت می­گریست. (3)

1- این البکائون، ص 148.
2- عزاداری سنتی شیعیان، ج2، ص 703.
3- این البکائون، ص 153؛ احرام محرم، ص 107.