عزاداری در سیره اهل بیت (علیهم السلام) صفحه 128

رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: ای فاطمه! زنان امت من بر زنان اهل بیتم گریه می­کنند و مردان امتم بر مردان اهل بیتم گریه می­ کنند. و این عزاداری را هر سال بر پا می­کنند (و پاداش این عزاداری­ها این است که) روز قیامت تو برای زنان امتم شفاعت می­کنی و من هم برای مردان، و هر کس از این امت من بر مصیبت حسین (علیه السلام) گریه کرده باشد، این چشم روز قیامت خندان است و بشارت بر او به نعمت­های بهشتی باد.

ای فاطمه! هر چشمی روز قیامت گریان است مگر چشمی که بر امام حسین (علیه السلام) گریسته باشد، پس همانا آن چشم در روز قیامت خندان است و به نعمت­های بهشتی مژده داده می­شود.» (1)

گریه امیرالمؤمنین (علیه السلام)

1: امیرالمؤمنین (علیه السلام) بارها و بارها برای مصیبت فرزندش اشک ریخت، از جمله هنگامی که به طرف صفین می­رفتند گذرشان از کربلا بود، به این سرزمین که رسیدند گریۀ سختی کرده تا جایی که اشک حضرت روی سینۀ مبارکشان ریخت و فرمودند:

« أوْهِ أوْهِ مَا لِی وَ لِآلِ أبِی سُفْیَانَ مَا لِی وَ لِآلِ حَرْبٍ حِزْبِ الشَّیْطَانِ وَ أولِیَاءِ الْکُفْرِ صَبْراً یَا أبَا عَبْدِ اللَّهِ فَقَدْ لَقِیَ أبُوکَ مِثْلَ الَّذِی تَلْقَی مِنْهُم»

«آه آه! مرا با آل ابی سفیان چه کار؟ مرا با آل حرب حزب شیطان و سردمداران کفر چه کار؟ ای اباعبدالله! صبر کن همانا پدر تو نیز از این گروه دید آنچه راکه تو می­بینی». (2)

2: امیرالمؤمنین (علیه السلام) در سفر خود به صفین به نینوا رسیدند. نام آن منطقه را سئوال فرمودند. به ایشان عرض شد، نام اینجا کربلاست.