عزاداری در سیره اهل بیت (علیهم السلام) صفحه 13

فصل دوم: تشکیل مجالس عزا

اشاره

هر سال روز اول محرم تا روز عاشورا، پیراهن خونین و پاره پارۀ سیدالشهداء (علیه السلام) را از طرف عرش به طرف زمین معلق می­نمایند. لذا از ابتدای محرم کلیۀ موجودات عالم علویه بلکه مادیات عوالم سفلیه که تعلق به آن حضرت دارند، منقلب و عزادار و محزون­اند. (1)

امام حسین (علیه السلام) فرمود:

«قولوا لاولیائنا یهتمون فی اقامۀ مصائبنا؛

به دوستان و شیعیان ما بگویید در اقامه و برپایی (مجالس) عزا و مصیبت­های ما همت و کوشش نمایند.» (2)

در زمان ائمه اطهار (علیهم السلام) نسبت به سخت گیری­های حاکمان جور، (مجالس و عزاداری­ها) شدت و ضعف داشته است. اما در هر زمانی عزاداری در منازل دوستان اهل بیت (علیهم السلام) ترک نشده است. (3)

شخصی خدمت امام صادق (علیه السلام) عرض کرد: ما خادمه­ای داریم که به آنچه ما از امامت و محبت شما اهل بیت معتقدیم اعتقاد ندارند؛ ولی هرگاه تقصیری از او سر می­زند و می­خواهیم او را مؤاخذه کنیم، ما را چنین قسم می­دهد:

« لَا وَ حَقِ الَّذِی إِذَا ذَکَرْتُمُوهُ بَکَیْتُمْ؛ نه به حق کسی که وقتی او را یاد می­کنید گریه می­کنید»

امام (علیه السلام) در حق آن خانه دعا کردند و فرمود: رَحِمَکُمُ اللَّهُ مِنْ أَهْلِ بَیْتٍ. (4)

1- خصائص الزینبیه، ص 131، خصیصه 19.
2- منتهی الآمال، وداع حضرت با اهل بیت خویش.
3- احرام محرم، ص 30.
4- اختیار معرفهالرجال، ج2، ص 634؛ بحارالانوار، ج 27، ص 104؛ مستدرک الوسائل، ج 12، ص 393؛ معجم رجال الحدیث، ج 12، ص 168.