عزاداری در سیره اهل بیت (علیهم السلام) صفحه 132

مشاهده می­نمود، چگونه محزون نشود و اشک از دیده­اش نبارد؟! بلکه نسوختن دل بر آن­ها، علامت قساوت قلب و بی رحمی است و این از صفات رذیله و از اخلاق قبیحه است و آن سرور از آن صفات عاری بودند. (1)

گریه­های امام سجاد (علیه السلام) در سوگ پدر بزرگوارشان

حضرت سجاد (علیه السلام) از بعد از عاشورا تا به هنگام شهادتشان هر زمان که غذا یا آب برای حضرت می­آوردند، به یاد تشنگی و گرسنگی پدر و اهل حرم و کودکان گریه می­کردند. (2)

از امام صادق (علیه السلام) روایت شده است:

«إِنَّ زَیْنَ الْعَابِدِینَ (علیه السلام) بَکَی عَلَی أبِیهِ أَرْبَعِینَ سَنَهً صَائِماً نَهَارَهُ وَ قَائِماً لَیْلَهُ فَإِذَا حَضَرَ الْإِفْطَارُ جَاءَ غُلَامُهُ بِطَعَامِهِ وَ شَرَابِهِ فَیَضَعُهُ بَیْنَ یَدَیْهِ فَیَقُولُ کُلْ یَا مَوْلَایَ فَیَقُولُ قُتِلَ ابْنُ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله و سلم) جَائِعاً !، قُتِلَ ابْنُ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله و سلم) عَطْشَاناً فَلا یَزَالُ یُکَرِّرُ ذَلِکَ وَ یَبْکِی حَتَّی یَبْتَلَّ طَعَامُهُ مِنْ دُمُوعِهِ ثُمَّ یُمْزَجُ شَرَابُهُ بِدُمُوعِهِ فَلَمْ یَزَلْ کَذَلِکَ حَتَّی لَحِقَ بِاللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ.

به درستی که امام زین العابدین (علیه السلام) چهل سال بر پدرش گریه کرد در حالی که روزها را روزه می­گرفت و شب­ها را تا صبح به عبادت می­پرداخت. هنگامی که موقع افطار می­شد، خادم آن حضرت غذا و نوشیدنی او را می­آورد و در مقابل حضرت قرار می­داد و عرض می­کرد: میل کنید آقای من، آن حضرت می­فرمود: فرزند رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) کشته شد در حالی که گرسنه بود! فرزند رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) کشته شد در حالی که تشنه بود! و دائماً این جملات را تکرار می­کرد و گریه می­کرد، تا جایی که غذای خود را از اشک­های جاری­اش خیس می­نمود و نوشیدنی خود را با قطرات اشکش ممزوج