عزاداری در سیره اهل بیت (علیهم السلام) صفحه 160

فصل بیست و دوم : تباکی

تباکی در لغت:

تباکی بر وزن تفاعل است که یکی از معانی وزن تفاع، تظاهر می­باشد که در کتب ادبیات عرب مذکور است. قد یکون وزن تفاعل للتظاهر بما لیس فی الواقع نحو تمارض ای: اری من نفسه المرض و لیس به. (1)

خود را به گریه زدن، خود را گریه نشان دادن، خود را شبیه گریه کننده ساختن، حالت گریه به خود گرفتن.

گذاشتن دست مقابل پیشانی و چشم­ها، پایین انداختن سر، خشوع در اعضا و جوارح، انکسار و شکستگی در چهره و هر کاری که انسان را شبیه گریه کنندگان در آورد از مصادیق تباکی است.

در راه احیای عاشورا و سوگواری بر عزای امام حسین (علیه السلام) هم گریستن، هم گریاندن و هم حالت گریه داشتن، ثواب دارد. حتی اگر کسی نگرید یا گریه اش نیاید، گرفتن این حالت، هم در خود شخص حالت اندوه و تحسُّر ایجاد می­کند، هم به مجلس عزا، چهره و رنگ غم می­بخشد.

تباکی، هم سویی با داغ داران سوگ عاشوراست و مثل گریستن و گریاندن است.

نداشتن گریه و خشک بودن چشم؛ نشانه عدم رقت قلب، و طبق روایات علامت شقاوت است، بدین لحاظ اگر افراد در مراسم سوگواری سیدالشهدا (علیه السلام) گریه نمی­کنند، باید به مصائب آن بزرگوار و اهل بیت او (علیهم السلام) توجه کنند و همراه با گریه کنندگان، تباکی و اظهار حزن و تأثر و اصرار به گریه کردن نمایند.

امام صادق (علیه السلام) فرمود:

«اذا لم یجئک البکاء فتباک فان خرج مثل راس الذباب فبخ بخ»