عزاداری در سیره اهل بیت (علیهم السلام) صفحه 163

احادیث تباکی:

روایاتی که درباره تباکی صحبت می­کند در حد تواتر اجمالی است (یعنی انسان قطع به صدور برخی آن روایات دارد) و فقط منحصر به آن روایتی نیست که در آن لفظ «اظنه» آمده است.

1: شیخ صدوق در کتاب «امالی» از ابوعماره و او نیز از امام صادق (علیه السلام) چنین نقل می­کند:

ای اباعماره! هر کس که شعری دربارۀ امام حسین (علیه السلام) بخواند و پنجاه نفر را بگریاند، بهشت جایگاه اوست و هر کس شعری دربارۀ امام حسین (علیه السلام) بخواند و چهل نفر را بگریاند، بهشت جایگاه اوست و هر کس که شعری دربارۀ امام حسین (علیه السلام) بخواند و سی نفر را بگریاند، بهشت جایگاه اوست، و هر کس شعری دربارۀ امام حسین (علیه السلام) بخواند و بیست نفر را بگریاند هم بهشت جایگاه اوست. و هر کس شعری دربارۀ امام حسین (علیه السلام) بخواند و ده نفر را بگریاند هم بهشت جایگاه اوست و هر کس شعری دربارۀ امام حسین (علیه السلام) بخواند و حالت گریه به خود بگیرد جایگاه او هم در بهشت است. (1)

بنابراین، گریستن و حالت گریه به خود گرفتن، یک کارند و دارای یک اثر هستند؛ لذا ثواب واحدی هم خواهند داشت. پس هر کس که توان لازم بدنی را داشته باشد، می­گرید و هر کس سلامت کامل را دارا نباشد، حالت گریه به خود می­گیرد.

2: حضرت موسی (علیه السلام) در مناجات

حضرت موسی (علیه السلام) در مناجات خود از پروردگار متعال برای یک نفر از بنی اسراییل درخواست آمرزش نمود. خداوند تبارک و تعالی فرمود:

ای موسی! هر کس از من در خواست آمرزش و بخشش کند من او را می­بخشم و مورد عفو خود قرار می­دهم، مگر قاتلین امام حسین (علیه السلام) .