عزاداری در سیره اهل بیت (علیهم السلام) صفحه 172

فصل بیست و چهارم: شیون شدید (صرخه)

اشاره

صرخه: فریاد غم و دادخواهی با جدیت و شدت تمام

«صرخه» از ریشه «ص ر خ» است و در لسان العرب چنین معنا شده است: «الصیحۀ الشدیدۀ عند الفزع او المصیبۀ؛ صرخه، شیون شدیدی است که هنگام ناآرامی یا وحشت مصیبت، از فرد سر می­زند. (1) البته در سایر کتاب ­های لغت به «ناله و شیون بلند که همراه با استغاثه و دادخواهی باشد» معنا شده است. (2)

بعضی از روایات در مورد صرخه از قرار ذیل می­باشد:

1: ابن عباس روایت می­کند که ام سلمه از طریق خواب دیدن حضرت رسول (صلی الله علیه و آله و سلم) از شهادت امام حسین (علیه السلام) خبردار شد:

«بینا انا راقد فی منزلی اذ سمعت صراخاً عظیماً عالیاً من بیت ان سلمه ... و قالت: یا بنات عبدالمطلب اسعدننی و ابکین معی»

من در منزلم خوابیده بودم که ناگاه از خانۀ ام سلمه صدای گریه و فریاد دادخواهی بلندی را شنیدم ... که او می­گفت: ای دختران عبدالمطلب! مرا کمک کنید و با من گریه کنید، چرا که آقای شما کشته شد». به ام سلمه گفتند: از کجا این را دانستی؟

گفت: در این ساعت رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) را در خواب دیدم در حالی که ژولیده و خراسان بود. از حضرتش دربارۀ علت این امر پرسیدم. فرمود: فرزندم حسین (علیه السلام) و اهل بیتش کشته شدند و من آنان را دفن کردم.

ام سلمه گفت: در آن وقت به تربت حسین (علیه السلام) نگاه کردم، دیدم که به خون تبدیل شده است، خونی که تازه است در حال جوشش و فوران.» (3) و این تربت همان تربتی

1- لسان العرب، ج 3، ص 34.
2- جوهری الصحاح، ج1، ص 426؛ ازهری، تهذیب اللغه، ج7، ص 63؛ طریحی، مجمع البحرین، ج2، ص 437.
3- بحارالانوار، ج 45، ص 231؛ امالی طوسی، ص 314؛ اعلام الوری، ص 220؛ کشف الغمه، ج2، ص 56.