عزاداری در سیره اهل بیت (علیهم السلام) صفحه 185

الدنیا...؛ و هنگامی که علی بن الحسین (علیهما السلام) به جسد شریف پدرش و فرزندان پدرش نظر کرد ... مصیبت بر سینه او بزرگ آمد و برای او سخت و طاقت فرسا گردید و اضطراب او فزونی گرفت و بی تابی او زیاده از حد گردید. پس نزدیک بود که جانش از بدن خارج شود و روحش از دنیا مفارقت کند... (1)»

جزع و بی تابی حضرت ابراهیم (علیه السلام) در عزای امام حسین (علیه السلام)

عَنِ الْفَضْلِ بْنِ شَاذَانَ (2) قَالَ سَمِعْتُ الرِّضَا (علیه السلام) یَقُولُ لَمَّا أمَرَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِبْرَاهِیمَ (علیه السلام) أنْ یَذْبَحَ مَکَانَ ابْنِهِ إِسْمَاعِیلَ الْکَبْشَ الَّذِی أنْزَلَهُ عَلَیْهِ تَمَنَّی إِبْرَاهِیمُ (علیه السلام) أنْ یَکُونَ قَدْ ذَبَحَ ابْنَهُ إِسْمَاعِیلَ بِیَدِهِ وَ أنَّهُ لَمْ یُؤْمَرْ بِذَبْحِ الْکَبْشِ مَکَانَهُ لِیَرْجِعَ إِلَی قَلْبِهِ مَا یَرْجِعُ إِلَی قَلْبِ الْوَالِدِ الَّذِی یَذْبَحُ أعَزَّ وُلْدِهِ عَلَیْهِ بِیَدِهِ فَیَسْتَحِقَّ بِذَلِکَ أرْفَعَ دَرَجَاتِ أهْلِ الثَّوَابِ عَلَی الْمَصَائِبِ فَأوْحَی اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَیْهِ یَا إِبْرَاهِیمُ مَنْ أحَبُّ خَلْقِی إِلَیْکَ فَقَالَ یَا رَبِّ مَا خَلَقْتَ خَلْقاً هُوَ أحَبُّ إِلَیَّ مِنْ حَبِیبِکَ مُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله و سلم) فَأوْحَی اللَّهُ تَعَالَی إِلَیْهِ أ فَهُوَ أحَبُّ إِلَیْکَ أمْ نَفْسُکَ قَالَ بَلْ هُوَ أحَبُّ إِلَیَّ مِنْ نَفْسِی قَالَ فَوُلْدُهُ أحَبُّ إِلَیْکَ أمْ وُلْدُکَ قَالَ بَلْ وُلْدُهُ قَالَ فَذَبْحُ وُلْدِهِ ظُلْماً عَلَی أیْدِی أعْدَائِهِ أوْجَعُ لِقَلْبِکَ أوْ ذَبْحُ وُلْدِکَ بِیَدِکَ فِی طَاعَتِی قَالَ یَا رَبِّ بَلْ ذَبْحُ وُلْدِهِ ظُلْماً عَلَی أیْدِی أعْدَائِهِ أوْجَعُ لِقَلْبِی قَالَ یَا إِبْرَاهِیمُ فَإِنَّ طَائِفَهً تَزْعُمُ أنَّهَا مِنْ أُمَّهِ مُحَمَّدٍ سَتَقْتُلُ الْحُسَیْنَ ابْنَهُ مِنْ بَعْدِهِ ظُلْماً وَ عُدْوَاناً کَمَا یُذْبَحُ الْکَبْشُ وَ یَسْتَوْجِبُونَ بِذَلِکَ سَخَطِی فَجَزِعَ إِبْرَاهِیمُ (علیه السلام) لِذَلِکَ وَ تَوَجَّعَ قَلْبُهُ وَ أقْبَلَ یَبْکِی